Жанравае і тэматычнае наватарства драматургіі Андрэя Макаёнка

31. Традыцыі і наватарства ў творчасці Івана Мележа (на прыкладзе “Палескай хронікі”).

Талент народнага пісьменніка Беларусі Івана Мележа з асаблівай сілай раскрыўся ў "Палескай хроніцы", над якой аўтар працаваў з 1956 г. да канца сваіх дзён. Яна прысвечана сялянскаму жыццю ў першыя паслярэвалюцыйныя гады, калектывізацыі. Палессе для I. Мележа — яго родны край, дзе прайшлі гады ято дзяцінства і юнацтва. I. Мележ паказвае штодзённае жыццё куранёўцаў, тое знешне няяркае, аднастайна-шэрае, з чаго і складаецца жыццё мільёнаў людзей, моцна прывязаных да зямлі. Ніякіх значных подзвігаў, нічога гераічнага куранёўцы не робяць. Кожны з іх заняты сваімі неадкладнымі справамі, клопатамі, якія паўтараюцца з году ў год. Яны жывуць паводле закону: летні дзень год корміць. У "Палескай хроніцы" шмат замалёвак побыту куранёўцаў, традыцыйных абрадаў (каляд, агледзін, змовін, дзявочніка, вяселля). Палешукі, жывучы сярод балот, не страцілі цікавасці да свету. Яны ўмеюць не толькі працаваць, але і адпачываць, радавацца жыццю, спадзявацца на лепшыя дні. Яны кахаюць і ненавідзяць, весяляцца і сумуюць, знаходзяць і губляюць... I. Мележ у "Палескай хроніцы" паэтызуе, адухаўляе высокія чалавечыя якасці герояў, іх працавітасць, любоў да зямлі. Праўдзіва адлюстроўваючы жыццё палескай вёскі на пачатку нашага стагоддзя, пісьменнік стварыў мастацкія вобразы вялікай абагульняльнай сілы. Яму ўдалося так поўна, усебакова і па-майстэрску дасканала расказаць пра палешукоў, што яны зрабіліся цікавымі, запамінальнымі і блізкімі для многіх пакаленняў чытачоў.

32. Своеасаблівасць мастацкага свету Янкі Брыля. Аўтабіяграфізм у творчасці пісьменніка.

Янка Брыль нарадзіўся ў сям’і чыгуначніка Антона Данілавіча Брыля. У 1922 разам з бацькамі вярнуўся на іх радзіму, у вёску Загора. У 1931 Я. Брыль скончыў польскую сямігодку і паступіў у Навагрудскую гімназію, але не змог вучыцца з-за матэрыяльных цяжкасцей. У 1939 прызваны ў армію, служыў у марской пехоце. Пасля пачатку вайны, у верасні таго ж году трапіў пад Гдыняй ў нямецкі палон, у 1941 уцёк, вярнуўся на Беларусь і далучыўся да партызанаў. Пасля вызвалення Беларусі працаваў рэдактарам раённай газеты ў г.п. Мір, літаратурным супрацоўнікам газеты-плаката «Раздавім фашысцкую гадзіну», загадваў аддзелам рэдакцыі часопіса «Вожык». У розныя гады Я. Брыль быў намеснікам рэдактара часопісаў «Маладосць» і «Полымя», працаваў рэдактарам Дзяржаўнага выдавецтва Беларусі, быў сакратаром праўлення Саюза пісьменнікаў БССР, вёў актыўную работу па ўмацаванню сувязей беларускай літаратуры з літаратурамі народаў СССР і краін сацыялістычнай садружнасці. Настойліва звяртаўся пісьменнік і да тэмы Вялікай Айчыннай вайны, тэмы народнага подзвігу. Класікай беларускай літаратуры стала яго апавяданне «Маці» Трывалае месца ў творчасці Я. Брыля займаюць лірычныя мініяцюры, якія ён пачаў друкаваць з сярэдзіны 60-х гг. і якія склалі кнігі «Жменя сонечных промняў» (1965), «Вітраж» (1972), «Акраец хлеба» (1977), «Сёння і памяць» Уся творчасць Я. Брыля прасякнута глыбокім, чыстым пачуццём да сваёй радзімы. Шчырае, сумленнае служэнне роднай зямлі, роднаму народу было галоўнай мэтай і сэнсам яго жыцця.

33. Проза Васіля Быкава і яе роля ў асэнсаванні гістарычнай праўды пра лёс народа (на прыкладзе 1-2 твораў – на выбар).

Сярод твораў пра вайну кнігі Быкава займаюць асаблівае месца. Свой пункт гледжання на гэтае пытанне ён выказаў у артыкуле « Жывая памяць пакаленняў" . У ёй ён пісаў: « Саракавыя гады далі нашай літаратуры шэраг выдатных вобразаў герояў: мы прывыклі за шмат гадоў да мужнага безжурботнага радавога Василя Цёркіна , да нязломнай ў сваім святым імкненні стаць у строй байцоў Мересьеву , да мужным выведнікам Э. Казакевіча. » Аднак «праўда пра вайну , пра подзвіг народа была выказана далёка не ўся. » Гэтую няпоўнасць можна было неяк зразумець , апраўдаць (пісьменнікі «ішлі па гарачых слядах падзей » , не мелі ні часу , ні магчымасцяў для асэнсавання ўсіх праяваў вайны) , але пагадзіцца , прымірыцца з ёю - значыла б для Быкава змяніць свайму вопыту , памяці , сумленню. Усё змянілася , калі вярнуліся з вайны і атрымалі адукацыі яе шараговыя ўдзельнікі. Сярод іх быў і Васіль Быкаў , будучы пісьменнік. У творах Быкава мала батальных сцэн , эфектных гістарычных падзей , але затое яму ўдалося з надзвычайнай глыбінёй перадаць адчуванні радавога салдата на вялікай вайне. Быкаў быў першым, хто показаў маленькага чалавека на вялікай вайне. Гэты герой не утрымліваў нічога , што адрознівала б яго ад іншых , азначала б яго перавагу . Ён адчуваў сябе часціцай абараняемага народа. Вайна паўставала вялікім цяжарам, агульнай бядой і няшчасцем, страшным ударам па ўсяму нармальнаму і чалавечаму, і гэты ўдар трэба было адлюстраваць . Але зрабіць гэта вельмі цяжка , і таму ў аповесцях Быкава так вялік цяжар вайны. І тым даражэй вылучаны гэтай прозай герой - чалавек , не прыбірае пляча з-пад агульнай ношы, выстойвае да канца.

У аповесці « Жураўліны крык» шасцёра салдат ля чыгуначнага пераезду павінны трымаць абарону на працягу сутак , забяспечваючы адыход батальёна. Яны ўступілі ў няроўны бой , ня шукаючы для сябе паратунку . Першым хто пазначаў нямецкіх матацыклістаў Фішэр, адчуў : « прыйшоў час , калі вызначаецца увесь сэнс яго жыцця " . Яму хацелася , каб старшына змяніў пра яго меркаванне .Відавочна ў гэтую ноч "не мудрагелістая мерка салдацкіх добрых якасцяў , якія належаць старшыне , у нейкай меры стала жыццёвым эталонам для Фішэра » . яго стрэлы папярэдзілі старшыну Карпенка і астатніх , ён меў права быў паклапаціцца пра сябе . Але Фішэр не ведаў , што ўцячы ці стаіцца ў яго становішчы - цалкам прыстойна і сумленна. Яму ўявілася строгі скуласты гатвар старшыны , ён амаль наяве пачуў пагардай вокрык : « Эх ты ,няўклюда! » І тады ўвесь свет для яго абмежаваўся дакорлівым позіркам суровага старшыны і гэтам ланцужком матацыклаў. І ён дачакаўся пярэдняга ,стрэліў , трапіў , і адразу чарга з аўтамата размажджэрыла яму галаву. Пасля Фішэра , у самы разгар бою на пераездзе гінуць Карпенка і Свіст . Пра сябе Карпенка не вельмі трывожыўся: ён зробіць усё , што ад яго спатрэбіцца . Гэта надзейны служака , ня распешчаны жыццём. Яго дзеянні ў баі прадвызначаны. А смерць Свіста наступіла з прычыны няроўнага адзінаборствы з нямецкім танкам : ён кінуў адну за адной гранаты пад гусеніцы , але адбегчы не паспеў.Аповесць скончваецца, калі Васіль Глечык , самы юны з шасцярых , яшчэ жывы , але , мяркуючы па ўсім , асуджаны. Думка пра тое каб пакінуць пазіцыю , выратавацца , была для яго непрымальнай. Нельга парушыць загад камбата , яго трэба выканаць любой цаной , і , вядома , прысяга і абавязак перад радзімай. Пісьменнік даў адчуць , як горка , калі абрываецца такая чыстая і маладая , веручае ў дабро жыццё. Да Глечыкаў данесліся дзіўныя сумныя гукі. Ён убачыў , як за знікаючай зграяй ляцеў адсталы , падбіты журавель ; адчайны крык птушкі нястрымным сумам захліснуў сэрца юнака. Гэты жураўліны крык - поўная смутку і мужнасці песня развітання з загінуўшымі і кліч , абвяшчанем аб смяротнай небяспецы , і гэты хлопчык адкрыў для сябе : яму хутка трэба будзе памерці і нічога змяніць нельга. Ён схапіў адзіную сваю гранату і заняў сваю апошнюю пазіцыю. Без загаду . Добра ведаючы , што гэта канец . Не жадаючы паміраць і , не ўмеючы выжываць любой цаной. Гэта была гераічная пазіцыя.

Героі аповесці « Жураўліны крык» пры ўсёй разнастайнасці сваіх характараў падобныя ў галоўным. Усе яны змагаюцца да канца , сваёй крывёю , сваім жыццём забяспечваючы арганізаваны адыход батальёна. Праз іх трагічны лёс вельмі пераканаўча паказваецца трагедыя першых ваенных гадоў і рэалістычна раскрываецца някідкае ў знешніх сваіх праявах мужнасць салдат , якія ў канчатковым выніку забяспечылі нашу перамогу.

У аповесці «Трэцяя ракета » дзеянні адбываюцца нашмат пазней , ужо на заключным этапе вайны , калі яе агністы вал дакаціўся да Румыніі і Венгрыі. Але ў гэтай аповесці героі - усё тыя ж звычайныя людзі працы , якіх час вымусіў пакінуць звыклыя і вельмі натуральныя для іх мірныя заняткі і ўзяцца за зброю. Так, да прыкладу , камандзір прылады Жаўтых. « Звычайны калгасны дзядзька» , як гаварыцца пра яго ў аповесці , ён ваюе з ясным разуменнем таго , што трэба выканаць свой ​​воінскі абавязак. Але больш за ўсё ён марыць , каб гэтая вайна была апошняй , каб дзецям не давялося даведацца такога ліха. Для Быкава заўсёды цікава, які асабісты інтарэс рухае чалавекам на вайне: гэта рана ці позна праявіцца . І тады , якімі б словамі аб агульных мэтах ні прыкрываўся чалавек , становіцца зразумелым, хто ён ёсць на самай справе і якога яго стаўленне да вайны , народу , айчыне .Камандзір Жоўтых вайну ўспрымае , як неабходнасць абараняць радзіму , ён ведае , што многія жыцці, далёкія і блізкія , залежаць ад яго , і ім рухае наймацнейшы асабісты інтарэс , які супадае з гістарычнай цікавасцю . І гэта , можа быць , тлумачыць, чаму так натуральны і самастойны яго гераізм. Лёшка Задарожны ў вайне бачыць толькі парадны бок : ўзнагароды , чыны і не разумее штодзённага будзённага гераізму салдат . У вырашальны момант бою ён атрымлівае, лоўчы , любой цаной ухіляецца ад агульнай ношы , каб толькі захаваць сваё каштоўнае жыццё. Намаганні жа салдат ўтрымаць пазіцыю - гераічныя намаганні ; ў прасторы фронту адна гармата , што ўтрымлівае свою ​​мяжу , можа быць згубіліся , як іголка ў стозе сена. Але мяжа ўтрымліваецца цаной пяці чалавечых жыццяў. Можна сказаць , што гэтыя людзі імкнуцца дзейнічаць годным чынам , але годныя шляхі - самыя небяспечныя : іх - то і спяшаецца перакрыць смерць , па сэнсе яна можа быць гераічнай , але ўрачыстага і велічага ў ёй не прыбывае. Цяпер яна бачна яшчэ бліжэй , вачыма апавядальніка Лазняка. Ён бачыць , як б'е кроў з горла і пырскае яму ў твар , аблівае спіну Задарожнага , - гэта гіне Жоўтых. Гераічнае сканчаецца і так ; нічога нельга змяніць ; ад гэтага яшчэ больш нясцерпны боль за чалавека . Багацце штодзённа - гераічнага і штодзённа - трагічнага ў Быкава лішні раз нагадвае , якая была вайна , і з якіх бясконца малых перамог і страт складвалася гістарычная перамога народа.

34. Мастацкая адметнасць прозы Івана Шамякіна. Праблематыка, сутнасць канфліктаў і характараў.

Народны пісьменнік Беларусі Іван Шамякін належыць да пакалення пісьменнікаў, маладосць якіх была апалена і загартавана вайной. Магчыма, па гэтай прычыне большасць яго твораў так ці інакш звязана з падзеямі Вялікай Айчыннай вайны. Тэме вайны прысвечаны аповесці "Помста", "Гандлярка і паэт", "Ахвяры", раманы "Глыбокая плынь", "Снежныя зімы", "Сэрца на далоні", Творы I. Шамякіна прасякнуты публіцыстычнай накіраванасцю думкі, высокім грамадзянскім пафасам, страснасцю, вызначаюцца займальнасцю сюжэта, кампазіцыйнай стройнасцю, актуальнасцю тэматыкі. Пісьменнік часта звяртаецца да надзённых праблем сучаснасці. У аповесцях "Сатанінскі тур", "Падзенне", "Без пакаяння", "Выкармак" ён выступае супраць усталявання ўлады долара і воўчых адносін паміж людзьмі, выкрывае новаспечаных "прадпрымальнікаў" і "дзелавых" людзей, якія спрабуюць стаць гаспадарамі жыцця, змагаецца з жорсткасцю, насіллем, бязладдзем, якія запанавалі ў грамадстве, нясе чытачам праўду пра трагізм сённяшняга жыцця, дзе на вачах пачынаюць абясцэньвацца самыя высокія маральныя і агульначалавечыя каштоўнасці. Раман «Сэрца на далоні» (1960—1963) задумваўся і пісаўся ў час так званай хрушчоўскай адлігі, калі быў асуджаны культ асобы Сталіна, Адна з асаблівасцей таленту I. Шамякіна — падключанасць да сучаснасці. Падзеі, канфлікт у рамане самым непасрэдным чынам звязаны з жыццём савецкага грамадства напачатку 60-х гадоў. З новым, што пачало ўмацоўвацца ў жыцці савецкага грамадства, звязана ідэя рамана (галоўная думка). Гэта — заклік гуманна ставіцца, паважаць, верыць кожнаму чалавеку. Сімвалічная назва («Сэрца на далоні»), вобраз сэрца, які шмат разоў з'яўляецца на старонках твора, таксама працуюць на раскрыццё ідэі рамана. Спакутаванае, хворае сэрца Зосі (хвароба выклікана бязлітаснасцю вайны, жорсткасцю і помслівасцю пасляваеннага часу) лечыць доктар Яраш. Лечыць праз боль (у руках у яго скальпель). Гэтым пісьменнік гаворыць, што няпроста, з болем, пакутамі адраджалася праўда ў жыцці грамадства.

Заняўшыся ў асноўным маральнымі і псіхалагічнымі праблемамі, якія нясуць у сабе выразны, але больш тонка выказаны сацыяльны змест, аўтар спрабуе адысці ад спрошчанай дыдактыкі і рамантызаванай ілюстрацыйнасці характараў, аб чым сведчыць вобраз Зосі Савіч («Сэрца на далоні»). Трагічнасць лёсу гэтай дзяўчыны адлюстравана з рэалістычнай дакладнасцю, з глыбокай псіхалагічнай абгрунтаванасцю, хоць структурна вобраз Зосі і не з'яўляецца галоўнай фігурай рамана.

Першапачаткова характар Зосі ствараўся аўтарам у традыцыйнай для яго манеры рамантызаванага пісьма. Зося захапляецца ідэяй змагання супраць фашыстаў, імкнецца далучыцца да падпольшчыкаў, якія ў яе ўяўленні паўстаюць у арэоле мужнасці і выключнасці. Але паступова прыходзіць уменне заўважаць праўду жыцця. Жанчына праходзіць праз шэраг выпрабаванняў: загадкавая смерць бацькі, нямецкі канцлагер, затым савецкі гулаг, Сібір і, як вынік усяго гэтага, цяжкая хвароба сэрца. «Я сто разоў памірала... I, бачыце, не памерла...», — сказала неўзабаве Зося ў размове з Ярашам. Унутраны стан жанчыны ў фінале раскрываецца ўжо ў зусім іншай плоскасці — рэалістычна-драматычнай, нават трагедыйнай.

Асноўная ўвага ў рамане «Сэрца на далоні» скіравана на доктара Яраша і яго сябра, пісьменніка і журналіста Шыковіча. Характары іх распрацоўваюцца галоўным чынам дынамічна — праз дыялогі, спрэчкі, характэрныя паводзіны і ўчынкі. Дыялогі нярэдка выходзяць за межы сацыяльна-побытавай канкрэтыкі, закранаюць сферу маралі і філасофіі. Пэўную ролю ў раскрыцці характараў адыгрывае прырода. Аўтар адзначыць, што «Яраш ўмеў не толькі любавацца прыродай, ён заўсёды стараўся помніць законы яе з'яў». Рамантычна-ўзнёслы малюнак прыроды, адлюстраваны аўтарам у пачатку рамана, дазваляе глыбей пранікнуць у псіхалогію герояў, рамантызуе іх аблічча, асабліва Яраша. Героі змагаюцца за аднаўленне праўды гісторыі, праўды падполля, у якім удзельнічалі і сам доктар Яраш, і Зося Савіч, і дэмагог-кар'ерыст Гукан. Сказаць праўду аб загінуўшых, рэабілітаваць іх імёны, а разам з гэтым і выкрыць сапраўдных здраднікаў — стала амаль мэтай жыцця журналіста Шыковіча. Паступова, незаўважна для сябе, гэтую ісціну засвоіць і Яраш. Без праўды гісторыі, мінулага нельга будаваць сучаснае жыццё, ісці ў будучыню — такі галоўны матыў твора. Праз адносіны да мінулага выпрацоўваюцца духоўныя і маральныя якасці герояў.

Адносіны паміж Ярашам і Шыковічам не маюць ідэйнага і маральнага антаганізму. Яны адрозніваюцца толькі асабовай індывідуалізацыяй і ступенню ідэалізацыі. Падкрэсліваецца «разумовасць» Яраша, яго рацыяналізм і «пачуццёвасць», імпульсіўнасць Шыковіча. Савецкім пісьменнікам, маючы на ўзбраенні тэорыю сацыялістычнага рэалізму, цяжка было адмовіцца ад аднаго з галоўных яе патрабаванняў — наяўнасці станоўчага героя. Героя заідэалагізаванага і нярэдка ідэальнага, а таму ў пэўнай ступені плакатнага, псіхалагічна спрошчанага. Такі доктар Яраш у I. Шамякіна ў параўнанні з больш рэальным вобразам Кірылы Шыковіча. З мэтай разнастаіць характар Антона Яраша, зрабіць яго больш «гнуткім», заземленым, аўтар ставіць яго ў сітуацыі адмоўныя: фатальнае каханне, ці, дакладней, нейкая паталагічная страсць Гаецкай, пакутніцкая рэўнасць жонкі Галіны. Але ўсё гэта так і ўспрымаецца як дадатковы аўтарскі прыём. Нішто адмоўнае не ўплывае на Яраша, ва ўсіх сітуацыях ён застаецца крыштальна чыстым.

35. Асаблівасці адлюстравання беларускай гісторыі ў творчасці Уладзіміра Караткевіча (1-2 творы на выбар).

Уладзімір Караткевіч вядомы ў беларускай літаратуры як празаік, паэт, драматург, сцэнарыст, публіцыст, перакладчык, літаратурны крытык. Але перш за ўсё ён — заснавальнік нацыянальнага гістарычнага рамана. Мастацкаму ўвасабленню гістарычных падзей прысвяціў У. Караткевіч раманы "Хрыстос прызямліўся ў Гародні", "Каласы пад сярпом тваім", "Чорны замак Альшанскі", "Леаніды не вернуцца да Зямлі"("Нельга забыць"), аповесць "Дзікае паляванне караля Стаха". Са старонак гэтых твораў паўстаюць змагары за народнае шчасце, прарокі, інтэлігенты, рыцары і прыгоннікі, кардыналы і чароўнай прыгажосці дзяўчаты. Яны ўмеюць па-свойму любіць, ненавідзець, пакутаваць, адстойваць свае погляды. Іх лёсы неадрыўныя ад гістарычных падзей і абумоўлены імі. І ў кожным творы — эпоха, складаны і часам трагічны лёс Белай Русі, народ, які не скарыўся перад нястачамі і прагне волі. Пісьменнік ўзнаўляе карціны жыцця сярэднявечча і наступных эпох, і асэнсоўвае гіст. працэс, што дазваляе зразумець таямніцы чалавечага быцця, аснову ўзаемааадносін людзей з навакольным светам Падзеі ў псіхалагічным дэтэктыве "Чорны замак Альшанскі" разгортваюцца на працягу ХVІІ—ХХ стагоддзяў. Антону Космічу, спецыялісту па сярэдневяковай гісторыі, удалося раскрыць злачынствы як чатырохсотгадовай даўнасці, так і мінулай вайны і сучаснасці (хто з'яўляецца забойцам Ганны Альшанскай і яе каханага Валюжыніча, Мар'яна Пташынскага, Людвіка Лапатухі і іншых сумленных людзей, куды зніклі фамільныя скарбы, што адбылося ў замку ў апошнюю вайну?). У раскрыцці злачынстваў Космічу дапамагаюць супрацоўнікі органаў дзяржаўнай бяспекі Хілінскі і Шчука, вясковыя настаўнікі Змагіцель і Шаблыка, айцец Жыховіч, вартаўнік замка і касцёла Мультан. У рамане сцвярджаецца, што чалавек павінен заставацца чалавекам у самых крытычных і экстрэмальных сітуацыях. Твор вучыць любіць сваю Бацькаўшчыну, развівае цікавасць да гісторыі свайго народа, бо, кажучы словамі Косміча, "хто не памятае мінулага, хто забывае мінулае — асуджаны зноў перажыць яго". У. Каракевіча называюць гонарам і сумленнем беларускай літаратуры. Гэта так. Пісьменнік дасканала ведаў гісторыю свайго краю, якая стала арганічнай часткай яго духоўнага жыцця, яго стыхіяй і натхненнем, яго болем і адчаем. Творы выдатнага мастака слова не толькі паглыбляюць нашы веды па гісторыі, але і вучаць любіць і берагчы чалавечнае ў чалавеку, змагацца з бездухоўнасцю, знаходзіць ідэальнае і гарманічнае ў жыцці і прыродзе. Чорны замак Альшанскі” адзін з апошніх раманаў беларускага клясыка гістарычнай літаратуры. Уладзімер Караткевіч у адметнай форме спрабуе прывабіць чытача таямніцамі і легендамі, якімі поўніцца беларуская зямля. У рамане чарговы раз спалучаецца мінуўшчына з сёньняшнім днём, дэтэктыў з гістарычнай асновай прадстаўляе нам захапляльную і цікавую гісторыю нашага народу. Раман “Чорны замак Альшанскі” быў таксама пакладзены і ў сцэнар да аднайменнага фільму, што выйшаў яшчэ пры жыцьці аўтара. Уладзімер Караткевіч стварыў цэлы шэраг твораў, што не проста ўпрыгожваюць кніжныя паліцы, але і становяцца настольнымі кнігамі цікаўных беларускасьці. “Чорны замак Альшанскі” адзін з тых раманаў, які можна перачытваць некалькі разоў і адкрываць для сябе нешта новае. Таксама да выданьня 1983 года акрамя рамана Чорны Замак Альшанскі былы далучаная і аповесьць “Зброя”, якая займае важнае мейсца ў шэрагу твораў Уладзімера Караткевіча, прысьвечаных паўстаньню 1863-1864 гадоў.

36. Творчая асоба Ніла Гілевіча. Нацыянальная і фальклорная традыцыі, вобразна-выяўленчыя сродкі яго паэзіі.

У творчай спадчыне народнага паэта Беларусі, вядомага перакладчыка, вучонага-фалькларыста, крытыка, публіцыста, грамадскага дзеяча Ніла Гілевіча нямала зборнікаў («Неспакой», «Бальшак», «Перазовы», «Актавы», «У добрай згодзе», «Повязь», «Жыта, сосны і валуны», «На высокім алтары»). Асноўным зместам сённяшняй паэзіі Н. Гілевіча з'яўляецца лёс беларускай мовы і культуры, духоўная спадчына народа, памяць мінулай вайны. У вершах пра маці пульсуе ўсведамленне свайго сыноўняга абавязку перад самым дарагім чалавекам. Праблемы нацыянальнага адраджэння Н. Гілевіч звязвае з роднай мовай, і шматлікія пытанні яе развіцця ніколі не здымаліся з парадку дня паэта. Переводит на белорусский язык произведения славянских поэтов. На стихотворения Н.Гилевича написали музыку многие белорусские композиторы.